Net als 73 jaar geleden heeft die Duitse Mannschaft zijn Blitzkrieg over de Poolse kalkgronden niet kunnen afronden. Gdansk zal nooit meer Danzig heten, en het Molotov-Ribbentroppact 2.0 onder Löw mag voor minstens twee jaar in de koelkast. De finale wordt een mediterraan onderonsje. Zegeviert het Iberische combinatiespel of mogen de Italianen onder leiding van Mussolini’s opvolger Andrea Pirlo, bijgenaamd ‘il Duce Panenka’, de Prosecco laten knallen? Eerlijk gezegd, het zal mij worst wezen. Morgen begint in Luik immers La grande boucle: Ronde van Frankrijk, wees welkom en entertain mij drie weken lang met topsport van de bovenste plank!
Zaterdag proloog in de vurige stede aan de Maas. Het vervolg van de Belgische passage fietst richting het on-mondaine Seraing en eindigt in het pittoreske Doornik. Na een korte amuse–gueule op basis van de zilte luchtstromen aan de Normandische kust in een sauce tristesse van Picardië, neemt de tourcaravaan de afslag Metz. Klaar voor de de eerste klimkilometers in de Vogezen. Niet meteen Boem, pats, paukenslag! Maar wel een goede waardemeter. Dit granieten massief zal zorgen voor de eerste verliesseconden en mentale tikken onder de klassementsrijders. Dat valt toch te hopen met zicht op het eerste werk tegen de klok: Achtendertig ellenlange tijdritkilometers. Voer voor de twee Angelsaksische topfavorieten Bradley Wiggins en titelverdediger Cadel Evans. Knallen in de chrono’s en vervolgens berekend aanklampen bergop is hun motto. Onaantrekkelijk saai maar dodelijk efficiënt. Hun hyperprofessionalisme werkt de neutrale wielerfanaat danig op de zenuwen. Geen tijd voor interviews en een kwinkslag bij het avondmaal. Altijd maar fixatie op wat nog komen zal met cooling down als codewoord. Meteen losrijden na het overschrijden van de streep, omstuwd worden door een horde bodyguards al ware het popsterren en enkel minzaam grijnzen als de tijdritfiets van stal wordt gehaald.
Na de eerste schermutselingen trekt het peloton naar de hooggelegen Alpenweides voor de grote veldslagen. Op papier dan toch. In de praktijk is er maar één aankomst bergop waar de favorieten zich echt met elkaar zullen meten. Wat blijft er over? Twee etappes voor de tweederangsklimmers, die net zoals de voorgaande jaren via ontsnappingen hun slag willen slaan in de strijd om de felbegeerde bolletjestrui. Dit jaar geen epische krachtmeting in Europa’s bekendste bergketen om het eindklassement. Een gevecht dat er misschien nooit zal komen. Want ook de Pyreneeën worden dit jaar in hun eer gekrengt. Slechts twee bergritten de naam waardig, waarvan opnieuw maar eentje boven in een skioord zal aankomen. Het zal er voor de favorieten met een mindere tijdrit in de benen op aankomen om te durven, en attaqueren tot ze erbij neervallen. De Schlecks, Nibali’s, VDB2’s en Gesinks van deze wereld zullen ook op de minder aantrekkelijke omlopen de forcing moeten voeren, want als klap op de vuurpijl wacht er op de voorlaatste dag nog een ‘indiviudeel tijdritje’ van 52 kilometers.
Zowel Alberto Contador als Andy Schleck zijn er deze editie niet bij. Misschien maar goed ook. Dit jaar staat de Port de Bales (een col van buiten categorie nvdr.) immers terug op het programma. Het was in 2010 op de steile flanken van deze Zuid-Franse bergpas dat Andy erin slaagde zijn ketting omzeep te helpen en Contador wegsnelde. Het begin van een hetze annex mediarel omtrent onsportief gedrag en koersintellect.
Wat een zeurpiet, denkt u nu. Als de koers toch niet veel soeps is, waarom er dan zoveel belang aan hechten. Welnu, dat is het punt net. De Tour is meer dan alleen strijd om de gele trui: De sprinterstreinen die in de vlakke etappes als stormrammen naar de vod van de laatste kilometer vlammen, Michel Wuyts en zijn deskundige info over 16eeeuwse abdijen en onbekende druifsoorten, de grimassen van lokale held Thomas Voeckler, de ontbolstering van jonge renners, Johnny Prikkeldraad, de Baskische vlaggen en blote buiken, de sliert van witte caravans, de kunstwerkjes in het maïsveld, het zweet der afzien, de ontgoochelende vloek van de geklopte, de onfortuinlijke valpartijen, afschrikwekkende schaafwonden en zo veel meer.
Beste Ronde van Frankrijk, nog één keer slapen en je maakt me blij! Vive le tour, vive le vélo!
bramvandecapelle 